Θερμόμετρο

Τι είναι το θερμόμετρο;

Θερμόμετρο τοίχου

Θερμόμετρα ονομάζονται γενικά τα όργανα μέτρησης της θερμοκρασίας των διαφόρων σωμάτων. Τα θερμόμετρα βασίζονται στις ιδιότητες που έχουν διάφορα σώματα, τα λεγόμενα και "θερμομετρικά" να διαστέλλονται ή να συστέλονται και γενικά να μεταβάλλουν σχήμα ή όγκο ανάλογα: με την αυξομείωση της θερμοκρασίας, ή και με την υπόθεση ότι οι πιέσεις αερίου σταθερού όγκου είναι ανάλογοι της θερμικής κατάστασης αυτού, ή επί της μεταβολής της ηλεκτρικής αντίστασης διαφόρων μετάλλων, ακριβώς λόγω της μεταβολής της θερμοκρασίας τους, ή τέλος επί της αρχής της μεταβολής ακτινοβολίας ενός σώματος συνεπεία αυξομείωσης επίσης της θερμοκρασίας του.

Τα πρώτα θερμόμετρα

Τα πρώτα θερμόμετρα ονομάσθηκαν θερμοσκόπια από τους αρχαίους Έλληνες Ήρωνα και Φίλωνα που φέρονται να είχαν επινοήσει τέτοια όργανα για τη μέτρηση της θερμοκρασίας. Ως νεότεροι εφευρέτες του σύγχρονου θερμομέτρου αναφέρονται πολλοί.

Το θερμοσκόπιο του Γαλιλαίου

Το θερμοσκόπιο του Γαλιλαίου

Το 1593, ο Γαλιλαίος εφηύρε ένα στοιχειώδες θερμοσκόπιο νερού, το οποίο, για πρώτη φορά, δίνει τη δυνατότητα να μετρηθούν οι μεταβολές της θερμοκρασίας. Πρόκειται για το πρώτο όργανο με το οποίο κατάφερε ο άνθρωπος να συγκρίνει ανάμεσα στο κρύο και το ζεστό χωρίς την παρεμβολή του ανθρωπίνου αισθήματος. Η λειτουργία του θερμοσκοπίου βασίζεται στην αρχή της διαστολής του αέρα μέσα σε ένα σωλήνα. Αυτή η αρχή ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες.

Το θερμοσκόπιο του Σαντόριο

Το 1612, ο Ιταλός Σαντόριο ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε να προσαρμόσει μια αριθμητική κλίμακα στο θερμοσκόπιο, η οποία είχε σαν πρακτική αξία μόνο την επισήμανση θερμοκρασιακής διαφοράς, μια και εκείνη την εποχή δεν υπήρχε μονάδα και κλίμακα μέτρησης.

Τα δύο αυτά όργανα, του Γαλιλαίου και του Σαντόριο, δεν ήταν πολύ ακριβή.

Το θερμόμετρο του Γαλιλαίου

Λιγότερο γνωστό είναι το «θερμόμετρο του Γαλιλαίου» που επινοήθηκε από τον Ιταλό επιστήμονα και βασίζεται στη γνωστή Αρχή του Αρχιμήδη. Είναι ένα θερμόμετρο που κατασκευάζεται από ένα σφραγισμένο γυάλινο κύλινδρο που περιέχει διαυγές υγρό και μια σειρά από αντικείμενα των οποίων η πυκνότητα αυξάνεται ή μειώνεται με τις αλλαγές της θερμοκρασίας.

Πως λειτουργεί το θερμόμετρο του Γαλιλαίου

Το θερμόμετρο του Γαλιλαίου

Στο υγρό του γυάλινου κυλίνδρου αιωρείται μια σειρά βαρών. Συνήθως αυτά τα βάρη είναι σφαιρίδια με έγχρωμο υγρό για το αισθητικό αποτέλεσμα. Καθώς το υγρό στον κύλινδρο με τις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, αλλάζει την πυκνότητά του, η κάθε αιωρούμενη σφαίρα είναι ελεύθερη να κινηθεί και να φτάσει δε μία θέση όπου είτε η πυκνότητά της να είναι ίδια με αυτή του περιβάλλοντος υγρού ή να ανακοπεί από άλλες σφαίρες. Εάν οι σφαίρες διαφέρουν σε πυκνότητα κατά ένα πολύ μικρό ποσό και ταξινομηθούν κατά τρόπο ώστε η λιγότερο πυκνή να είναι στην κορυφή και η πιο πυκνή στο κάτω μέρος, μπορούν να σχηματίσουν μια κλίμακα θερμοκρασίας. Η θερμοκρασία είναι συνήθως διαβάζεται από ένα εγχάρακτο μεταλλικό δίσκο προσαρτημένο σε κάθε επιπλέουσα σφαίρα. Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος θα είναι αυτή της σφαίρας που αιωρείται στη μέση της γυάλινης στήλης. Ο μηχανισμός λειτουργίας είναι απλοϊκός αλλά λίγο δυσνόητος για όσους δεν έχουν τις σχετικές γνώσεις φυσικής. Το όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα όμως είναι εύληπτο από όλους.

Το πρώτο γυάλινο θερμόμετρο

Το 1654, το πρώτο γυάλινο θερμόμετρο, το οποίο περιείχε υγρό μέσα σε γυαλί, εφευρέθηκε από τον Μέγα Δούκα της Τοσκάνης, τον Ferdinand II. Ο Δούκας χρησιμοποίησε την αλκοόλη ως το υγρό που έβαλε στο θερμόμετρο. Ωστόσο, ήταν ακόμη ανακριβές και δεν χρησιμοποιούσε τυποποιημένη κλίμακα.

Το θερμόμετρο του Φαρενάιτ

Θερμόμετρο Φαρενάιτ-Κελσίου

Το 1709 ο Γερμανός Γκάμπριελ Φαρενάιτ (Fahrenheit) επινόησε ένα θερμοσκόπιο με οινόπνευμα, το οποίο αντικατέστησε αργότερα με υδράργυρο (το 1714). Αυτό ήταν το πρώτο όργανο που έφερε το όνομα «θερμόμετρο» και δε διέφερε σημαντικά από το σύγχρονο υδραργυρικό θερμόμετρο. Για να αποκτήσει το όργανο που είχε εφεύρει και πρακτική σημασία, ο Φαρενάιτ επινόησε την κλίμακα μέτρησης που φέρει το όνομά του, τη θερμοκρασιακή κλίμακα Φαρενάιτ (το 1724). Όπως συμβαίνει σε όλες τις κλίμακες μέτρησης, ο Φαρενάιτ αυθαίρετα απέδωσε την τιμή 32 στο σημείο που το νερό μετατρέπεται σε πάγο και την τιμή 212 στο σημείο που το νερό μετατρέπεται σε ατμό. Και για τις δύο τιμές προϋπέθεσε ότι τα φαινόμενα συμβαίνουν σε ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας.

Το θερμόμετρο του Κελσίου

Το 1742 ο Σουηδός αστρονόμος Άντερς Κέλσιος (Anders Celsius) επινόησε μια εκατοντάβαθμη κλίμακα: Επίσης αυθαίρετα, απέδωσε στο σημείο πήξης του νερού την τιμή 0 και στο σημείο βρασμού την τιμή 100. Γι' αυτό και η κλίμακά του ονομάστηκε «εκατοντάβαθμη» και πήρε το όνομά του μόλις το 1948 σε μια διεθνή σύνοδο του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών.

Το θερμόμετρο του Κέλβιν

Το 1848 ο Λόρδος Κέλβιν (William Thomson Kelvin) πρότεινε την κλίμακα της απόλυτης θερμοκρασίας.

Η κλίμακα υιοθετήθηκε και πήρε το όνομά του (κλίμακα Κέλβιν ή απόλυτη κλίμακα). Σύμφωνα με αυτήν, το νερό παγώνει στους 273°Κ και βράζει στους 373°Κ. Στο σημείο 0°Κ, που ονομάζεται και απόλυτο μηδέν, σύμφωνα με το 2ο Θερμοδυναμικό Νόμο, σταματά η θερμική κίνηση των ατόμων ή μορίων που απαρτίζουν ένα χημικό στοιχείο ή μια χημική ένωση.

Το πρώτο ιατρικό θερμόμετρο

Το 1867 ο Βρετανός ιατρός Σερ Τόμας Άλμπατ (Sir Thomas Allbutt) επινόησε ένα θερμόμετρο, στο οποίο μια στένωση στο σωλήνα εμπόδιζε την κάθοδο της υδραργυρικής στήλης στο δοχείο υποδοχής, όταν η θερμοκρασία κατέβαινε. Αυτό ήταν το πρώτο ιατρικό θερμόμετρο.

Τύποι θερμομέτρων

Υδραργυρικό θερμόμετρο: Χρησιμοποιείται ως μέσο ένδειξης η διαστολή - συστολή του υδραργύρου.

Οινοπνευματικό θερμόμετρο ή Θερμόμετρο υγρού: Είναι όλα του τύπου του υδραργυρικού θερμομέτρου και απλά αντικαθίσταται ο υδράργυρος με άλλο υγρό (αιθυλική αλκοόλη ή πεντάνιο με κάποια χρωστική ουσία, επειδή αυτά είναι διαφανή), αν προορίζονται για μετρήσεις χαμηλών θερμοκρασιών.

Μεταλλικό θερμόμετρο ή Θερμόμετρο ελατηρίου: Χρησιμοποιούν ένα διμεταλλικό σπειροειδές επίπεδο ελατήριο, το οποίο συστέλλεται και διαστέλλεται ανομοιόμορφα ανάλογα με τη θερμοκρασία και μεταβάλλει τη διάμετρό του. Στο άκρο του ελατηρίου είναι προσαρμοσμένος ένας δείκτης ο οποίος δίνει τις ενδείξεις σε κατάλληλα βαθμολογημένη κλίμακα. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή.

Ηλεκτρικό θερμόμετρο: Στηρίζονται στο θερμοηλεκτρικό φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο αν ένας αγωγός έχει διαφορετική θερμοκρασία στα άκρα του, τότε σε αυτά αναπτύσσεται διαφορά δυναμικού, η οποία είναι δυνατό να μετρηθεί με γαλβανόμετρο. Σε αυτό τον τύπο ανήκουν τα θερμόμετρα στον πίνακα οδήγησης αυτοκινήτων. Ανάλογα με την κατασκευή και την επιλογή υλικών είναι δυνατό να παρέξουν μεγάλη ακρίβεια, ιδιαίτερα στις μετρήσεις υψηλών θερμοκρασιών, όπου οι άλλοι δύο τύποι θερμομέτρων μειονεκτούν.

Θερμόμετρο αερίου ή Θερμόμετρο αερικό

Θερμόμετρο ακροβάθμιο

Θερμόμετρο αναρροφητικό

Θερμόμετρο αυτογραφικό ή Θερμογράφος

Θερμόμετρο Beckmann

Θερμόμετρο εδάφους

Θερμόμετρο ιατρικό

Θερμόμετρο σφενδονοειδές

Πυρόμετρο

Υδροθερμόμετρο

Περιγραφή υδραργυρικού θερμομέτρου

Θερμόμετρο υδραργύρου

Το υδραργυρικό θερμόμετρο αποτελείται από ένα μακρύ και λεπτό τελείως κλειστό γυάλινο σωλήνα, στο ένα άκρο του οποίου υπάρχει μια πλάτυνση, εν είδει μικρού δοχείου, στην οποία περιέχεται ο υδράργυρος. Ο υδράργυρος διαστέλλεται όταν θερμανθεί, με αποτέλεσμα η άνοδος της θερμοκρασίας να προκαλεί την άνοδό του στο σωλήνα (και αντίστοιχα η πτώση την κάθοδό του). Ο σωλήνας προσαρτάται επάνω σε κατάλληλα βαθμολογημένη κλίμακα και από εκεί διαβάζονται οι ενδείξεις της θερμοκρασίας. Ορισμένες φορές, όπως στα ιατρικά θερμόμετρα, η κλίμακα αναγράφεται επάνω στον ίδιο το γυάλινο σωλήνα.

Το θερμόμετρο υδραργύρου είναι ιδιαίτερα ακριβές, επειδή ο υδράργυρος παρουσιάζει χαμηλή τάση ατμών και είναι ευανάγνωστος στο εσωτερικό του γυάλινου σωλήνα. Το μεγάλο του μειονέκτημα, ωστόσο, είναι ότι είναι ακατάλληλο για τη μέτρηση θερμοκρασιών κάτω των -32οC, επειδή σε αυτή τη θερμοκρασία ο υδράργυρος στερεοποιείται.

Τα ηλεκτρονικά θερμόμετρα

Ηλεκτρονικά θερμόμετρα

Στη σημερινή εποχή, στην αγορά κυκλοφορεί πλήθος ηλεκτρονικών θερμομέτρων. Τα ηλεκτρονικά αυτά θερμόμετρα τοποθετούνται είτε στο στόμα, είτε στην μασχάλη, είστε στο ορθό και εκπέμπουν ένα διακριτικό ηχητικό σήμα μετά από ένα με δύο λεπτά περίπου, όταν ολοκληρωθεί η θερμομέτρηση. Η μέτρηση είναι σχεδόν ακριβής, με πολύ μικρές αποκλίσεις του ενός ή δύο δεκάτων.

Ακόμα υπάρχουν τα θερμόμετρα σε μορφή πιπίλας ή τα ηλεκτρονικά θερμόμετρα αυτιού με υπέρυθρες αλλά πολλοί χρήστες που τα δοκίμασαν έχουν διατυπώσει κάποιες δυσκολίες στην χρησιμοποίησή τους.

Εδώ μπορείτε να δείτε τους τύπους θερμομέτρων που πωλούνται στην αγορά

Τα θερμόμετρα με λέιζερ

Θερμόμετρο με λέιζερ

Καθώς η τεχνολογία εφευρίσκει συνεχώς νέους τρόπους για να διευκολύνει την ζωή των παιδιών, των γονιών τους, αλλά και την ζωή πολλών επαγγελματιών, βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να κάνουν την εμφάνισή τους νέα θερμόμετρα με λέιζερ, που καταγράφουν από απόσταση τη θερμοκρασία του σώματος, μετρώντας την θερμική ακτινοβολία που εκπέμπει κάθε σώμα.

Τα νέα θερμόμετρα είναι μικρά, συμπαγή, πολύ εύχρηστα, ασφαλή, πρακτικά, πολύ γρήγορα και κυρίως υγιεινά. Ο προηγμένος αισθητήρας υπερύθρων εξασφαλίζει την ικανότητα της μέτρησης του πυρετού του παιδιού εξ αποστάσεως (σε απόσταση 5 περίπου εκατοστών από το μέτωπο του παιδιού) σε ένα μόλις δευτερόλεπτο. Η χρήση τους σε επαγγελματικούς τουλάχιστον χώρους είναι επιβεβλημένη ειδικά σε περιόδους με έξαρση γρίπης που η μεταδοτικότητα των ιώσεων μπορεί να οδηγήσει και σε επιδημία.

Πηγές εικόνων και κειμένων
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  |  ThoughtCo.  |  perierga.gr  |  EcoView  |  Thermometer.JPG - Φωτογραφία από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  |  Oldthermometers.jpg - Photo from Wikipedia  |  Galileo_Thermometer_24_degrees.jpg - Photo from Wikipedia  |  Free Mercury-in-glass thermometer Stock Photo - FREEIMAGES - Photo by Łukasz Tyrała  |  Free Its getting Hot out here Stock Photo - FREEIMAGES - Photo by Chris Chidsey  |  Infrared_thermometer.JPG - Photo from Wikipedia

Φραπέ

Πότε και από ποιον εφευρέθηκε ο φραπέ;

Ο καφές φραπέ είναι ένα Ελληνικής επινόησης αφρώδες κρύο ρόφημα. Τα βασικά συστατικά του είναι στιγμιαίος καφές, ζάχαρη, νερό και παγάκια. Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία το 1957 από τον Δημήτρη Βακόνδιο στη Θεσσαλονίκη.

Πώς δημιουργήθηκε ο φραπέ;

Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά την διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ.

Δημήτριος Βακόνδιος

Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει Nescafé που ήταν στιγμιαίος καφές και παρασκευαζόταν από την Νεστλέ. Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά την διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό. Έβαλε καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας. Μετά από χρόνια δήλωνε ότι δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα.

Τα συστατικά του φραπέ και ο τρόπος κατασκευής του

Τα συστατικά του φραπέ είναι στιγμιαίος καφές, νερό, ζάχαρη και προαιρετικά γάλα. Ο φραπέ χαρακτηρίζεται "σκέτος", "μέτριος" ή "γλυκός" ως προς τις αναλογίες των συστατικών του. Κατασκευάζεται βάζοντας την επιθυμητή αναλογία καφέ και ζάχαρης σε ένα ψηλό ποτήρι ή σε σέικερ. Προσθέτοντας νερό σε ύψος ενός εκατοστού από τον πάτο του ποτηριού το μείγμα χτυπιέται στο σέικερ ή με ηλεκτρικό αναδευτήρα (συνιστάται αναδευτήρας με μεγάλη περιστροφική ισχύ) μέχρι να σχηματιστεί σταθερός αφρός. Ακολούθως γίνεται προσθήκη πάγου και νερού και προαιρετικά γάλακτος. Σερβίρεται και πίνεται με καλαμάκι (σπαστό κατά προτίμηση). Ο φραπέ είναι ευχάριστος και δροσιστικός καφές, ιδίως το καλοκαίρι. Όμως είναι αρκετά διεγερτικός με υπακτική δράση.

Γλωσσολογία του φραπέ

Η λέξη frappé είναι γαλλική και σημαίνει χτυπημένος ή ανακατεμένος. Ως ξένη λέξη κανονικά δεν κλίνεται (το φραπέ). Όμως, σε αντίθεση με τις περισσότερες γαλλικές λέξεις που έχουμε δανειστεί και παραμένουν άκλιτες, στην ονομαστική επικράτησε να αποκτά κατάληξη και να κλίνεται (ο φραπές, του φραπέ, οι φραπέδες κλπ.), κυρίως στην καθομιλουμένη. Άλλωστε αυτό παραπέμπει και στην κλίση της λέξης «καφές». Ενίοτε στον προφορικό λόγο απαντάται η μορφή "φραπεδιά" (π.χ.: "Πιάσε μια φραπεδιά") ή, σπανιότερα, "φραπεδούμπα" ή "φράπα" ή "φραπεδοπούλα". "Φραπόγαλο" είναι ο φραπέ με γάλα. Επίσης "τουριστικός" ονομάζεται ο φραπέ γλυκός με γάλα, κυρίως σε τουριστικά θέρετρα της Ελλάδος από τον εντόπιο πληθυσμό, λόγω της συχνής κατανάλωσης του από τους τουρίστες. Ο φραπέ χαρακτηρίζει την "ανεμελιά" και τον "ωχαδερφισμό" που παρατηρείται συχνά στους Έλληνες, λόγω του γεγονότος ότι συνήθως πίνεται με αργούς ρυθμούς, με παρέα, με χαλαρή διάθεση, παίζοντας τάβλι, ή συζητώντας περί ανέμων και υδάτων.

Εξάπλωση του φραπέ στην Ελλάδα

Το προϊόν λανσαρίστηκε και έγινε επιτυχία σε όλη την Ελλάδα και καταναλώνεται όλο τον χρόνο. Από τη δεκαετία του '90 είναι το υπ' αριθμόν ένα ρόφημα και στην Κύπρο, όπου συνήθως σερβίρεται αδύνατος, χωρίς πολύ καφέ.

Ο φραπέ στο εξωτερικό

Εκτός Ελλάδας, ο καφές frappé μπορεί να βρεθεί σε όλες τις επίσημες ελληνικές υπηρεσίες και ελληνικές μόνιμες αντιπροσωπίες στο εξωτερικό, σε όλα τα υπό ελληνική σημαία εμπορικά πλοία καθώς και σε εκείνα των οποίων τα πληρώματα είναι Έλληνες. Επίσης στα αεροπλάνα των ελληνικών αεροπορικών εταιρειών και ξένων που προσεγγίζουν ελληνικά αεροδρόμια, καθώς και σε όλα τα «στέκια» των Ελλήνων του εξωτερικού. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει σε αρκετά σουπερμάρκετ της Γερμανίας, ενώ ένα παρόμοιο ρόφημα με την ονομασία Frappucino σερβίρεται από την αλυσίδα Στάρμπακς σε επιλεγμένα σημεία. Φραπέ έχει βρεθεί να προσφέρεται στο Βουκουρέστι, στο Μπιλμπάο της Ισπανίας (απέναντι από το πανεπιστήμιο), όπως και στο Όσλο της Νορβηγίας (στο Μουσείο του Mουνχ). Αρκετοί καταστηματάρχες στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης έχουν πάντα διαθέσιμο φραπέ για τους Έλληνες τουρίστες-πελάτες τους. Τέλος, αξιοσημείωτο είναι ότι το περίπτερο της Nescafé στο Hip Hop Kemp, ένα φεστιβάλ hip hop μουσικής που γίνεται κάθε Αύγουστο στο Hradec Kralove της Τσεχίας, σερβίρει και αυτό φραπέ. Όμως σε πολλές περιπτώσεις στο εξωτερικό, παρόλο που πωλείται σαν frappé, παρασκευάζεται από άλλου είδους καφέ (συνήθως εσπρέσο) ή προσφέρεται με σαντιγύ.

Είναι πολύ δημοφιλής σε τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα, ορισμένοι εκ των οποίων, τον αναμειγνύουν με διάφορες χαρακτηριστικές ελληνικές γεύσεις, όπως π.χ. με ούζο.

Ο φραπέ πίνεται επίσης σε μικρές ποσότητες στην Ταϊλάνδη, στην Μαλαισία, ενώ τα τελευταία χρόνια οι βαλκάνιοι μετανάστες στην Ελλάδα τον μετέφεραν στις πατρίδες τους, αλλά χωρίς μεγάλη διάδοση και με διαφορές (π.χ. στη Βουλγαρία πολλές φορές χρησιμοποιείται κόκα-κόλα αντί νερού, ενώ στη Σερβία προστίθεται πάντα παγωτό). Εισήχθη πριν κάποια χρόνια και σε άλλες μεσογειακές χώρες, όπως η Ισπανία, όμως δεν είχε μεγάλη επιτυχία.

Χαρακτηριστικό ίσως της εξάπλωσής του είναι το γεγονός πως βρέθηκε να προσφέρεται - διαφημιζόμενος μάλιστα στα Ελληνικά - ως και σε όαση ερήμου στην Τυνησία.

Πηγές εικόνων και κειμένων
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  |  Frappedia3.JPG - Photo from Wikipedia  |  I Need Coffee

Για περισσότερα προϊόντα, πατήστε εδώ

Οδοντόβουρτσα

Τι είναι η οδοντόβουρτσα;

Σύγχρονες οδοντόβουρτσες

Η οδοντόβουρτσα είναι ένα εργαλείο υγιεινής του στόματος που χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό των δοντιών και των ούλων. Οι οδοντόβουρτσες είναι διαθέσιμες σε διαφορετικές υφές της τρίχας, σε διαφορετικά μεγέθη και μορφές. Οι περισσότεροι οδοντίατροι συνιστούν μια οδοντόβουρτσα με την ένδειξη "μαλακιά", αφού οι οδοντόβουρτσες που έχουν σκληρές τρίχες μπορούν να βλάψουν το σμάλτο των δοντιών και να ερεθίσουν τα ούλα. Οι οδοντόβουρτσες είναι συνήθως κατασκευασμένες από συνθετικές ίνες, αν και μερικές φορές εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται τρίχες ζώων.

Οι πρώτες οδοντόβουρτσες

Οι πρώτοι που μερίμνησαν για την υγιεινή των δοντιών τους ήταν οι Βαβυλώνιοι και οι Αιγύπτιοι, που χρησιμοποιούσαν υγρή σκλήθρα για να τα τρίβουν. Γνωρίζουμε πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, καθάριζαν τα δόντια τους με μια πάστα που προέρχονταν από την ανάμειξη με νερό μιας σκόνης από οπλή βοδιών, μύρο, τσόφλι από αυγό και ελαφρόπετρα. Η εφαρμογή της πάστας γινόταν με το δάκτυλο στα δόντια.

Η οδοντόβουρτσα στην Κίνα

Γύρω στο 1600 π.Χ. οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ένα ξυλαράκι από αρωματικό δέντρο, το οποίο μασούσαν. Αυτό καθάριζε τα δόντια, φρεσκάροντας παράλληλα την αναπνοή. Στα μέσα του 16ου αιώνα οι Κινέζοι έκαναν ένα βήμα παραπέρα, στερεώνοντας τις σκληρές τρίχες από το σβέρκο των γουρουνιών σε μια λαβή από κόκαλο ή μπαμπού.

Οδοντόβουρτσα από κλαδί δέντρου. Οι άνθρωποι μασούσαν την άκρη μέχρι να ελευθερωθούν οι ίνες του φυτού

Οδοντόβουρτσες από ελεφαντόδοντο και τρίχες αλόγου

Οι Κινέζοι μοναχοί δημιούργησαν και την πρώτη πραγματική βούρτσα με τρίχες από ουρές αλόγων, το 1223 μ.Χ., για να καθαρίσουν τα δόντια τους. Με τον καιρό χρησιμοποιήθηκαν και τρίχες από άλλα ζώα. Ταυτόχρονα στη Δύση ξεκίνησαν να φτιάχνονται οδοντογλυφίδες από φτερά χήνας ή ημιπολύτιμα μέταλλα όπως ασήμι και χαλκός.

Η πρώτη γραπτή αναφορά της οδοντόβουρτσας

Το 1690 εμφανίζεται για πρώτη φορά η λέξη οδοντόβουρτσα σε γραπτό κείμενο, στην αυτοβιογραφία κάποιου Anthony Wood που έγραψε πως "αγόρασε μια οδοντόβουρτσα" από έναν άλλο άνδρα. Πιθανότατα οι οδοντόβουρτσες χρησιμοποιούνταν ήδη για κάποιο καιρό, αλλά αυτή είναι η πρώτη γραπτή αναφορά στο θέμα, ενώ είναι βέβαιο πως οι οδοντόβουρτσες αποτελούσαν ακόμη προνόμιο των εύπορων ανθρώπων.

Η πρώτη οδοντόβουρτσα μαζικής παραγωγής

Το 1780 ο William Addis, έφτιαξε την πρώτη οδοντόβουρτσα μαζικής παραγωγής μόλις αποφυλακίστηκε. Δέκα χρόνια νωρίτερα και ενώ ήταν τρόφιμος, προσπαθώντας να καθαρίσει τα δόντια του πήρε ένα μικρό κόκκαλο που περίσσεψε από το φαγητό του, άνοιξε πάνω του μικρές τρύπες και μέσα από αυτές πέρασε τρίχες, κατασκευάζοντας έτσι μια οδοντόβουρτσα. Όταν απελευθερώθηκε δημιούργησε μια επιχείρηση από την οποία έγινε πολύ πλούσιος (η εταιρία του, που λέγεται τώρα Wisdom Toothbrushes, υπάρχει μέχρι και σήμερα), αποδεικνύοντας για μια φορά ακόμη πως οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις είναι αποτέλεσμα ανάγκης και ευρηματικότητας.

Οδοντόβουρτσα από τρίχες αλόγου που λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε από το Ναπολέοντα

Η πρώτη πατέντα για οδοντόβουρτσα

Το 1857 δόθηκε η πρώτη πατέντα για οδοντόβουρτσα στην Αμερική στον H.N Wadsworth ενώ για πρώτη φορά η οδοντόβουρτσα μπαίνει σε κουτάκι το 1885 από την εταιρία Florence Manufacturing.

Η σύχρονη μορφή της οδοντόβουρτσας

Την πιο σύγχρονη μορφή της η οδοντόβουρτσα την παίρνει μετά το 1937 όταν ανακαλύπτεται το νάιλον. Αμέσως, οι φυσικές τρίχες της οδοντόβουρτσας αντικαταστάθηκαν από τις νάιλον.

Η πρώτη ηλεκτρική οδοντόβουρτσα, η Broxodent, εφευρέθηκε στην Ελβετία το 1954. Σήμερα, το νάιλον χρησιμοποιείται ευρέως για τις τρίχες και οι λαβές είναι συνήθως φτιαγμένες από θερμοπλαστικό υλικό.







Για περισσότερες οδοντόβουρτσες, πατήστε εδώ





Πηγές εικόνων και κειμένων
SCIENCE ILLUSTRATED  |  planitikos.gr  |  Wikipedia  |  Toothbrush_x3_20050716_002.jpg - Photo from Wikipedia

Ξυπνητήρι

Παραδοσιακό ξυπνητήρι

Τι είναι το ξυπνητήρι;

Το ξυπνητήρι είναι ένα ρολόι που έχει σχεδιαστεί για να κάνει ένα δυνατό ήχο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η κύρια χρήση αυτών των ρολογιών είναι να ξυπνάει τους ανθρώπους όταν κοιμούνται. Μερικές φορές χρησιμοποιούνται και για άλλες υπενθυμίσεις. Για να σταματήσει ο ήχος, πρέπει να πατηθεί ένα κουμπί που βρίσκεται πάνω στο ρολόι, αλλά τα περισσότερα ρολόγια σταματούν αυτόματα τον ήχο του ξυπνητηριού εάν αγνοηθούν για αρκετή ώρα. Ένα κλασικό αναλογικό ξυπνητήρι έχει έναν επιπλέον δείκτη ρολογιού που χρησιμοποιείται για να καθορίσει το χρόνο κατά τον οποίο θα ενεργοποιηθεί ο ήχος.

Το πρώτο ξυπνητήρι στην αρχαία Ελλάδα

Ο Αριστόξενος, μαθητής του Αριστοτέλη, δηλώνει, κατά τα γραφόμενα του Αριστοκλή, μουσικολόγου του 2ου αιώνα π.Χ., ότι: Ο Πλάτων εφηύρε το νυχτερινό Ωρολόγιο και το κατασκεύασε δίνοντάς του τη μορφή μιας μεγάλης κλεψύδρας.

Η λειτουργία αυτού του νυκτερινού ωρολογίου ήταν ως εξής (βλ. εικόνα): Από μια μεγάλη κλεψύδρα ΑΑ διάρκειας μεγαλύτερης των 6 ωρών ρέει μέσω λεπτού ακροφύσιου Δ νερό πολύ χαμηλής ροής μέσα σε μικρότερο δοχείο ΒΒ που περιέχει αξονικό σιφώνιο Σ.

Το "νυχτερινό ωρολόγιο" του Πλάτωνα

Η στάθμη του νερού στο δοχείο Β ανεβαίνει αργά μέχρι να φθάσει το ανώτατο ύψος του σιφωνίου, μέσα σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα π.χ. 6 ωρών. Όταν πληρωθεί το σιφώνιο, το δοχείο ΒΒ αδειάζει απότομα το νερό του μέσω του σωλήνα Π στο υποκείμενο στεγανό δοχείο ΓΓ. Τότε ο εγκλωβισμένος στο δοχείο αυτό αέρας συμπιέζεται και διαφεύγει από τη σύριγγα Ρ, μια σωληνοειδή σφυρίχτρα που παράγει οξύ ήχο.

Σε 6 ώρες λοιπόν, ή σε οποιοδήποτε άλλο εκ των προτέρων προκαθορισμένο χρονικό διάστημα από τη στιγμή της ενεργοποίησης του μηχανισμού, το νυκτερινό ωρολόγιο σφυρίζει. Ο μηχανισμός ελέγχου της στάθμης του υγρού στο δοχείο ΒΒ είναι και εδώ ένα κλειστό σύστημα ελέγχου.

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) το χρησιμοποιούσε τη νύχτα, ενδεχομένως για να σηματοδοτήσει την έναρξη των ομιλιών του που γίνονταν την αυγή. 

Το μηχανικό ξυπνητήρι

Στην Κίνα, ένα ρολόι με δείκτες που χτυπούσαν με το πέρασμα της ώρας επινοήθηκε από τον βουδιστή μοναχό και εφευρέτη Xing Yi (683 - 727). Οι Κινέζοι μηχανικοί Zhang Sixun και Su Song ενσωμάτωσαν τους μηχανισμούς που χρησιμοποιήθηκαν για το ρολόι αυτό, σε αστρονομικά ρολόγια τον 10ο και 11ο αιώνα. Ένα τέτοιο ρολόι έξω από την Κίνα ήταν ο πύργος που τροφοδοτούσε με νερό περιοχές κοντά στο Τζαμί Umayyad στη Δαμασκό της Συρίας, το οποία χτυπούσε κάθε μία ώρα. Χτίστηκε από τον Άραβα μηχανικό al-Kaysarani το 1154.

Από τον 14ο αιώνα, αρκετοί πύργοι με ρολόγια στη Δυτική Ευρώπη ήταν επίσης σε θέση να χτυπούν σε καθορισμένο χρόνο κάθε μέρα, ο πρώτος εκ των οποίων περιγράφεται από τον συγγραφέα της Φλωρεντίας Δάντη το 1319. Ο πιο διάσημος τέτοιος πύργος που υπάρχει ακόμα είναι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Το ρολόι του Αγίου Μάρκου συναρμολογήθηκε το 1493, από τον διάσημο κατασκευαστή ρολογιών Gian Carlo Rainieri.

Ένα άλλο μηχανικό ξυπνητήρι δημιουργήθηκε από τον Levi Hutchins του New Hampshire στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1787. Αυτή τη συσκευή την έφτιαξε όμως μόνο για τον εαυτό του και χτυπούσε μόνο στις 4 το πρωί, προκειμένου να τον ξυπνήσει για τη δουλειά του. Ο Γάλλος εφευρέτης Antoine Redier ήταν ο πρώτος που πατεντάρισε ένα ρυθμιζόμενο μηχανικό ξυπνητήρι, το 1847.

Τα ξυπνητήρια στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Η παραγωγή των ξυπνητηριών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σταμάτησε την άνοιξη του 1942, αφού τα εργοστάσια που τα παρήγαν μετατράπηκαν σε εργοστάσια για πολεμικές εργασίες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ήταν ένα από τα πρώτα καταναλωτικά στοιχεία που άρχισαν ξανά την παραγωγή για μη στρατιωτική χρήση, το Νοέμβριο του 1944.

Το πρώτο ξυπνητήρι ραδιόφωνο

Το πρώτο ξυπνητήρι ραδιόφωνο εφευρέθηκε από τον James F. Reynolds, στη δεκαετία του 1940 και ένας άλλος σχεδιασμός εφευρέθηκε από τον Paul L Schroth.

Παλιό ξυπνητήρι ραδιόφωνο

Ξυπνητήρι που "ανιχνεύει" τις φάσεις του ύπνου

Τα ξυπνητήρια σήμερα

Σήμερα, υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικά είδη ρολογιών και ξυπνητηριών στην αγορά. Υπάρχουν μηχανικά ξυπνητήρια για το κομοδίνο, ξυπνητήρια με μπαταρίες, ξυπνητήρια για ρολόγια χειρός, ψηφιακά ξυπνητήρια, ξυπνητήρια για κινητά τηλέφωνα, ξυπνητήρια που μιλούν, ηλεκτρονικά ξυπνητήρια, ξυπνητήρια με μουσική, ακόμα και ξυπνητήρια που παρακολουθούν τις φάσεις του ύπνου.

Μερικά ξυπνητήρια που μου αρέσουν!
(Κάθε αγορά που θα κάνετε από τα παρακάτω προϊόντα στηρίζετε την προσπάθειά μου στο να συνεχίζω να γράφω τέτοια άρθρα. Ευχαριστώ!)

 

Για περισσότερα ξυπνητήρια, πατήστε εδώ

Πηγές εικόνων και κειμένων
Wikipedia  |  2010-07-20_Black_windup_alarm_clock_face.jpg - Photo from Wikipedia  |  Clock_radio.jpg - Photo from Wikipedia  |  Digital-clock-radio-basic.jpg - Photo from Wikipedia  |  Sleeptracker_blue.jpg - Photo from Wikipedia  |  hellinon.net  |  Περιπλανώμενος

Πιγκάλ

Τι είναι το πιγκάλ και πότε εφευρέθηκε;

Η βούρτσα τουαλέτας (πιγκάλ) είναι ένα οικιακό εργαλείο σχεδιασμένο για τον καθαρισμό του εσωτερικού της τουαλέτας. Εφευρέθηκε από τον William C. Schopp το 1932. Αυτή η “συσκευή καθαρισμού” κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1933.

Τα υλικά κατασκευής του πιγκάλ

Η εταιρεία Addis Brush, γνωστή για τη δημιουργία τεχνητών χριστουγεννιάτικων δέντρων, ήταν ένας από τους πρώτους διανομείς του πιγκάλ. Η εταιρεία αυτή χρησιμοποιούσε τρίχες ζώων για τη βούρτσα από άλογα, βόδια, ασβούς και σκίουρους. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν και διάφοροι τύποι φυτικών ινών, όπως η αγριάδα ενός φοίνικα που βρίσκεται στη Βραζιλία και άλλες που προέρχονταν από φοίνικες της Αφρικής και της Σρι Λάνκα.

Χρήση του πιγκάλ

Γενικά, το πιγκάλ χρησιμοποιείται με καθαριστικό τουαλέτας ή χλωρίνη. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσει την άνω περιοχή της τουαλέτας, γύρω από τη λεκάνη. Ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσει το κάθισμα της τουαλέτας.

Σε πολλούς πολιτισμούς, θεωρείται αγένεια να καθαρίσεις τα “βιολογικά απόβλητα” χωρίς τη χρήση προϊόντων καθαρισμού χημικών τουαλετών, δεδομένου ότι αυτό μπορεί ενδεχομένως να αφήσει κατάλοιπα στις τρίχες. Αντίθετα, άλλοι θεωρούν αγένεια να μην καθαρίσεις τα “βιολογικά απόβλητα” χρησιμοποιώντας κατευθείαν τη βούρτσα τουαλέτας.

Πώς είναι ένα πιγκάλ;

Ένα τυπικό πιγκάλ αποτελείται από σκληρές τρίχες στο κάτω του μέρος και έχει συνήθως ένα στρογγυλεμένο σχήμα και μακριά λαβή. Σήμερα τα πιγκάλ κατασκευάζονται συνήθως από πλαστικό. Η βούρτσα συνήθως τοποθετείται σε μια βάση, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εντελώς κρυμμένη σε ένα σωλήνα.

Τα νέα, ηλεκτρικά πιγκάλ

Πλέον υπάρχουν και ηλεκτρικά πιγκάλ τα οποία είναι λίγο διαφορετικά από τα απλά. Οι τρίχες είναι βιδωμένες στο περιστρεφόμενο μέρος του κινητήρα, που λειτουργεί όπως μια ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Το τροφοδοτικό συνδέεται χωρίς καμία μεταλλική επαφή μέσω ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής. 

Πηγές εικόνων και κειμένων
ThoughtCo.  |  answerbag.com  |  Wikipedia  |  Klobuersten_fcm.JPG - Photo from Wikipedia

Για περισσότερα πιγκάλ, πατήστε εδώ.

Μανταλάκι

Πότε εφευρέθηκε και πώς ήταν το πρώτο μανταλάκι;

Ξύλινο μανταλάκι "ενός κομματιού"

Το πρώτο μανταλάκι, κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, ήρθε τον Μάρτιο του 1832, το οποίο περιγράφεται σαν μια λυγισμένη λωρίδα από αγριοκαρυδιά που τα δύο μέρη τα συγκρατούσε μια ξύλινη βίδα, που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν καθόλου πρακτική. Η βροχή ή ακόμα και η υγρασία μπορούσαν να φουσκώσουν τη βίδα, καθιστώντας το μανταλάκι μη λειτουργικό. Χρειάστηκαν 21 ακόμα χρόνια για να εμφανιστεί μια βελτίωση που μπορούσε να θεωρηθεί άξια κατασκευής: το “ελατήριο με σφιγκτήρα για το άπλωμα των ρούχων," εφευρέθηκε από τον David M. Smith στο Springfield του Βερμόντ, το 1853 το οποίο ήταν κατασκευασμένο από δύο ξύλινα "πόδια" που ενώνονταν με ένα μεταλλικό ελατήριο.

Η πορεία του

Το σχέδιο του Smith βελτιώθηκε αργότερα, το 1887, από έναν άλλο εφευρέτη, τον Solon E. Moore, του οποίου η μεγάλη συμβολή ήταν το "περιτυλιγμένο υπομόχλιο", το οποίο ήταν κατασκευασμένο από ένα μόνο καλώδιο, το οποίο συνένωνε τα δύο αυλακωμένα κομμάτια ξύλου στο κέντρο από το μανταλάκι. Η εκδοχή του Moore είχε το πλεονέκτημα ότι είναι τόσο ανθεκτικό - κρατούσε τα ρούχα ασφαλή στο σκοινί – όσο και εύκολο στην παρασκευή.

Ξύλινο μανταλάκι

Ο Samuel Pryor στο Σάλεμ, έλαβε το πρώτο αμερικανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα μανταλάκι το 1832. Αλλά το μοντέλο του χάθηκε σε μια πυρκαγιά που κατέστρεψε το γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στις ΗΠΑ, τέσσερα χρόνια αργότερα.

Στα τέλη του 1840 τα μανταλάκια άρχισαν να παράγονται μαζικά. Τα πρώτα σχέδια ήταν: ένα ενιαίο κομμάτι διχαλωτό ξύλο με μια κεφαλή στην κορυφή. Ο David Smith, στην αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας που έκανε για το μανταλάκι δύο τεμαχίων, εξήγησε ότι το πλεονέκτημα του “ελατηρίου με σφιγκτήρα” ήταν ότι δεν μπορούσε «να αποσπαστεί από τα ρούχα από τον άνεμο, το οποίο ήταν ένα σοβαρό πρόβλήμα για τις πλύστρες.»

Τα μανταλάκια σήμερα

Πλαστικό μανταλάκι

Σήμερα, πολλά μανταλάκια κατασκευάζονται πολύ φτηνά. Οι πιο συνηθισμένοι τύποι αποτελούνται απο 2 όμοιες, οδοντωτές και καλουπωτές ράβδους από ξύλο ή από πλαστικό, οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους μέσω ελατηρίου. Οι ράβδοι αυτοί δημιουργούν μια τανάλια, στο άνοιγμα της οποίας τοποθετείται το ρούχο και μαζί όλο το σύστημα τοποθετείται στο σχοινί του απλώματος ή την απλώστρα.

Πηγές εικόνων και κειμένων
The New York Times Magazine  |  Wikipedia  |  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ  |  Clothespin.jpg - Photo from Wikipedia  |  Red_clothespin.JPG - Photo from Wikipedia  |  Clothpin.jpg - Photo from Wikipedia

Μερικά μανταλάκια που μου αρέσουν!
(Κάθε αγορά που θα κάνετε από τα παρακάτω προϊόντα στηρίζετε την προσπάθειά μου στο να συνεχίζω να γράφω τέτοια άρθρα. Ευχαριστώ!)

Για περισσότερα μανταλάκια, πατήστε εδώ.

Ακουστικά

Πώς ήταν και πού χρησιμοποιούνταν τα πρώτα ακουστικά;

Παλιά ακουστικά

Τα πρώτα ακουστικά χρησιμοποιήθηκαν από το ναυτικό των ΗΠΑ και από τα τηλεφωνικά κέντρα. Ήταν ογκώδη και αποτελούνταν από κινούμενους μετατροπείς σιδήρου. Ο ήχος μεταφερόταν σε όλες τις τηλεφωνικές γραμμές με τη μορφή ηλεκτρικών παλμών, κάνοντας τους μετατροπείς σιδήρου να κινούνται στον τελικό προορισμό, μεταδίδοντας έτσι τον ήχο. Η απόκριση συχνότητας στα ακουστικά με μετατροπείς σιδήρου ήταν κακή, αλλά τα λόγια ήταν αναγνωρίσιμα. Τα ακουστικά με μετατροπείς σιδήρου είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα να υιοθετηθούν από τη βιομηχανία του ραδιοφώνου, όπου έμειναν σταθερά μέχρι το 1950. Τα ακουστικά με μετατροπείς σιδήρου ήταν μεγάλα και δεν προσαρμόζονταν εύκολα και αυτό ήταν τόσο δυσάρεστο, που έκανε εύκολη την αντικατάστασή τους όταν το στερεοφωνικό έγινε η κυρίαρχη μορφή του ηλεκτρονικού ήχου.

Η γερμανική εταιρεία Beyerdynamic, η οποία κατασκεύαζε εξοπλισμό ήχου άρχισε να εμπορεύεται μια σειρά δυναμικών ακουστικών για να χρησιμοποιούνται από το κοινό στη δεκαετία του 1930 και συγκεκριμένα το 1937.

Τα πρώτα στερεοφωνικά ακουστικά

Το 1958, ο John C. Koss, ένας μουσικός της τζαζ, εφηύρε τα πρώτα στερεοφωνικά ακουστικά, σχεδιασμένα για τους ακροατές, για να μπορούν να απολαύσουν τους μοντέρνους στερεοφωνικούς δίσκους στο σπίτι. Μαζί με έναν μηχανικό που ονομαζόταν Martin Lange είχε εφεύρει ένα σύστημα ήχου, μια φορητή συσκευή φωνογράφου με ηχεία και είχε συμπεριλάβει ένα ιδιωτικό διακόπτη που επέτρεπε στο χρήστη να ακούει στερεοφωνικά. Έκαναν επίδειξη της συσκευής στο Wisconsin το 1958 και παρόλο που κανείς δεν ενδιαφερόταν για την ίδια τη συσκευή, αγάπησαν τα ακουστικά. Τα πρώτα μοντέλα ήταν λίγο μεγαλύτερα από μικροσκοπικά ηχεία, τα οποία καλύπτονταν από χαρτόνι και συγκρατούνταν με μια στρατιωτική κορδέλα, αλλά οι μετατροπείς σιδήρου αντικαταστάθηκαν από πλαστικούς κώνους Τα στερεοφωνικά ακουστικά του Koss παρείχαν ένα πλήρες φάσμα για χαμηλές και υψηλές νότες και στερεοφωνική απόδοση με διαφορετικά σήματα στα δεξιά και αριστερά αυτιά μιμούμενα μια αίθουσα συναυλιών. Από τότε έχουν παραχθεί πολλές παραλλαγές τς αρχικής ιδέας, συμπεριλαμβανομένων των ασύρματων ακουστικών που γίνονται όλο και πιο δημοφιλή. Η εταιρεία που ίδρυσε ο Koss κατασκευάζει και πωλεί ακουστικά ακόμα και σήμερα.

Σύγχρονα ακουστικά

Ακουστικά για Walkman

Το 1979, η Sony έφερε το πρώτο Walkman, μια φορητή συσκευή μουσικής που μπορούσες να τη μεταφέρεις μαζί σου για να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα πρώτα μοντέλα ήρθαν με δύο μίνι υποδοχές που επέτρεπαν σε δύο ανθρώπους να ακούνε την ίδια κασέτα ταυτόχρονα. Τα στερεοφωνικά ακουστικά εξελιχθηκαν ώστε να γίνουν μικρότερα. Ο τελείως κλειστός κυκλικός σχεδιασμός των ακουστικών άλλαξε και αντικαταστάθηκε από μια υπερ-ακουστική σχεδίαση που καθόταν ελαφρά πάνω από τα αυτιά, με μόνο μια μικρή επένδυση αφρώδους υλικού για την προστασία των αυτιών.

Ακουστικά που μπαίνουν μέσα στο αυτί

Στη δεκαετία του 1990, ήρθε στο φως τα μικρά ακουστικά που χωράνε μέσα στο αυτί, αντί να κάθονται πάνω του, τα οποία είναι πολύ εύχρηστα και πλέον πολύ κοινά στο εμπόριο.

Πηγές εικόνων και κειμένων
The Guardian  |  BRIGHT HUB  |  Brandes_Superior_Matched_Tone_c._1919-21.jpg - Photo from Wikipedia  |  Earphones_BW_2011-12-10_15-49-08.JPG - Photo from Wikipedia  |  InEarMonitors.jpg - Photo from Wikipedia

Για περισσότερα ακουστικά, πατήστε εδώ.

Ροζέτα

Τι είναι η ροζέτα και πότε άρχισε να χρησιμοποιείται;

Οι ροζέτες ήταν δημοφιλή διακοσμητικά στοιχεία τον 19ο αιώνα, στα σπίτια της μεσαίας και ανώτερης τάξης. Εντοπίστηκαν κάπου στη Μέση Ανατολή, αν και η ακριβής προέλευσή τους και η χρονική περίοδος της αρχικής τους χρήσης είναι άγνωστες. Ωστόσο, η δημοτικότητά τους εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, με τους σχεδιαστές στη Γαλλία και την Ιταλία να έχουν γίνει λάτρεις τους.

Μορφές ροζέτας

Κατά τη διάρκεια των αιώνων ενσωματώθηκαν πολλές μορφές στις ροζέτες, συμπεριλαμβανομένης της νεοκλασικής (επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη και αρχιτεκτονική), της Γεωργιανής, της Μπαρόκ, της Empire (επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τις καμάρες που χρησιμοποιούνται στην παριζιάνικη αρχιτεκτονική), της Βικτοριανής και της Art Nouveau.

Υλικά για την κατασκευή ροζέτας

Τα υλικά που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή τους ήταν μάρμαρο, γύψος, ή σίδηρος. Διάσημοι καλλιτέχνες σκάλιζαν και ζωγράφιζαν στολίδια και λεπτομερή σχέδια που χρειάζονταν αρκετούς μήνες ή ακόμα και χρόνια για να δημιουργηθούν. Οι ροζέτες ήταν συχνά το σημείο εστίασης του δωματίου. Μόλις έγιναν διαθέσιμα τα φώτα αερίου και άλλα σύγχρονα φωτιστικά, οι ροζέτες χρησιμοποιούνταν για να επιστήσουν την προσοχή στα φωτιστικά που κρέμονταν από το ταβάνι.

Οι ροζέτες στη σημερινή εποχή

Σήμερα, οι ροζέτες είναι κατασκευασμένες από πολύ ελαφρύτερα υλικά όπως πολυουρεθάνη και ξύλο και χρησιμοποιούνται συνήθως για την αποκατάσταση παλιών σπιτιών και άλλων κτιρίων, καθώς παρέχουν μια κομψότητα στα σύγχρονα σπίτια. Πλέον, ο καθένας μπορεί να εγκαταστήσει μία ροζέτα, αφού τα υλικά που χρησιμοποιούνται σήμερα είναι ελαφριά.

Πηγές εικόνων και κειμένων
Photo from historymyths.files.wordpress.com  |  HomeSteady  |  Ezine articles